Mannendingen.

Werken in de constructie is vooral een mannending.

Zelfs nu nog is het aantal lassende vrouwen minimaal ten opzichte van mannen, terwijl gelijkheid tussen de seksen steeds meer de norm zou moeten zijn. Dat was vroeger, in mijn jeugd, wel anders. Mannen werkten buitenshuis en vrouwen deden het huishouden en zorgden voor de kinderen. Niet in ons gezin. Daar stonden de vier dochters in de keuken en in de werkplaats. De dames kookten en lasten. Liepen rond met groenten en met ijzer. Konden een stoofschotel maken en een spiltrap. Droegen zowel een keukenschort als een lasschort. Op de bouw waren we best een bezienswaardigheid. Mannen wisten zich geen raad met ons. Dit was hun wereld, met posters van blote vrouwen in de bouwkeet en vieze toiletten waar de bril standaard omhoog stond, als er al een bril te bekennen was. Wat deden die meiden hier op de bouwplaats, in hun overall, met vuile handen en gezichten. Met een blik in hun ogen dat ze wisten wat ze aan het doen waren. Ze stonden hun mannetje. Pakten de slijptol net zo vaardig beet als de eerste de beste kerel. Soms zelfs nog vaardiger dan een vent. Wat een manwijven, die dochters van de smid. Kijk ze nou lopen daar, alsof ze hier thuishoren, in deze mannenwereld. Het zou toch niet mogen. Verwijder ze van de bouwplaats, dan kunnen we terug naar Man Only. Terug naar mannendingen.