Dichterlijke vrijheid
In de verte.
In de verte zie ik een kerkje
Huis van God, van samenkomst
Mensen bidden uit wanhoop
Mensen danken hun lieve God
Zondags naar de dienst
Om God te prijzen
Door psalmen, gezangen
Uit luide borst gezongen
De bijbel centraal, Het Woord
Er wordt uit gelezen
Verhalen verteld
Kerkgangers luisteren
De snoepjes gaan rond
Om kinderen stil te houden
En voor de eigen behoefte
Aan iets zoets, iets moois
Iets wonderbaarlijks, een wonder
De kerkdienst voorbij, mensen
Schuifelen naar buiten, terwijl
Het orgel hen begeleidt
Terug naar de harde werkelijkheid
Waar we bidden uit wanhoop
En danken voor ons dagelijks brood
25.05.2022
Het verhaal begint.
Ik volg de draad van het verhaal
Op zijn weg, waar gaat het heen
Ik blijf op twee stappen afstand
Klaar om linksaf te gaan
Als de draad die afslag neemt
Geconcentreerd let ik op
De bewegingen die hij maakt
Ik wil de draad niet kwijtraken
Tenslotte ontsluit hij nieuwe
Werelden en perspectieven
Die ik zelf niet bedenken zou
Het verhaal vertelt zichzelf
Als ik bereid ben
Me eraan over te geven
Ik hoef alleen maar op te schrijven
Wat mijn pen mij doorgeeft
Met argusogen volg ik
Mijn verhaal richting het einde
Nog een paar lege regels
Die gevuld willen worden
Toewerken naar de climax,
De clou van dit verhaal
En zoals het verhaal daarnet begon
Zo eindigt het hier op deze pagina
26.05.2022
Het begin.
Alles begint bij het begin
Het leven, geboorte
Het start met een begin
Verhalen beginnen bij
Het eerste woord
Ook al start de schrijver
Midden in het verhaal
Dat eerste woord
Is het begin, de start
Het begin is soms
Heel moeilijk op te starten
Vraag dat maar aan
Een vrouw die gaat bevallen
En als het kind
De wereld betreedt
Neemt het zijn eerste adem
En begint daarmee zijn leven
Een goed begin is het halve werk
Je ervaart meteen een zetje
De goede richting op
Je komt op gang
En je gaat door
Tot een nieuw begin zich aandient
27.05.2022
Soms.
Soms, heel soms,
Als je geduld hebt
Als je geluk hebt
Als het niet tegenzit
De goden goed gezind zijn
De hemellichamen op rij staan
Als je het niet verwacht
Als je het niet hebt geëist
Soms, heel soms
Voel je zo’n sprankje
Heel even een vonkje
Het werkt aanstekelijk
Je voelt je opleven
Licht in je hoofd en
Licht in je voeten
Je zweeft een seconde
In het hier en nu
Totaal verbonden
Met alles en iedereen
Het geheim van het leven
Stroomt door je heen en poef…
Terug in je lichaam, maar
Soms, heel soms
Komt het terug
23.05.2022
Ego.
Ze zit opgesloten
Als sinds haar geboorte
Alleen, verlaten
Kan naar buiten kijken
Ziet mensen, dieren, natuur
Ook kunst en cultuur
Geluid dringt bij haar binnen
Muziek, woorden, lawaai
Ze kan haar lichaam voelen
Voeten op de grond,
Hand op haar been
Hartslag en ademhaling
Honger en dorst
Spanning en druk
Maar ook begeerte, liefde
Boosheid, angst, verdriet
Ze is alleen in haar beleving
Er is niemand zoals zij
Wel andere mensen
Andere belevingswerelden
Zo is ze geboren, alleen
Afgescheiden, in haar eigen hoofd
Zonder iets anders te kennen
Gaat ze ook zo dood.
23.052022
Duisternis.
Ik breng het licht in de duisternis
Met elke glimlach naar een ander
Elke goede daad
Elke gehouden belofte
Maak ik de wereld een beetje lichter
Het vertrouwen dat ik iemand schenk
Een appje of kaartje om op te beuren
Een luisterend oor, een goed advies
Het; “Ik help je wel even, dat vind ik
Niet erg”. Ietsje lichter
“Het spijt mij, ik was fout”
Verlicht een ander mens zijn emoties
Een “Ik vergeef je” maakt
Tien kilo lichter aan beide zijden
Een geopende deur, een compliment
Een toegestoken hand, een knikje
Ter goedkeuring en waardering
Het is zo simpel, zo snel gedaan
Het geeft zoveel vreugde
Zoveel blijheid, zo basaal
Ik breng het licht in de duisternis
Waardoor ik de mensen om me heen
Zie glimlachen van verbondenheid
24.05.2022
Wat als?
Wat als ik eeuwig leef?
Wat als ik niet kan doodgaan?
Wat is het leven waard
Voor iemand die nooit sterft?
Risico’s vermijden is onzinnig
Ik overleef toch alles
Het maakt niet uit wat ik doe
Het heeft geen zin wat ik doe
Hoe zou ik leven?
Wat zou ik doen?
Het besef van sterfelijkheid
Van noodzaak om te leven
Van kostbaar en kwetsbaar
Het telt niet mee
Voor een eeuwig levend mens
Ik wil voorlopig nog niet dood
Ik vind het leven veel te leuk
Maar eeuwig leven hoeft van mij niet
Laat mij maar, ergens in de verre
Toekomst, vredig inslapen met
Het gevoel van een geleefd leven.
21.05.2022
Een dichter is heengegaan.
Ik kende hem niet.
Maar hij was bekend
Van liedjes en woordkunst.
Van acteren en studeren.
Klasgenoot van velen
Maar vooral ook klasgenoot
Van mijn geliefde partner.
Mensen zijn verbonden met
Elkaar, zijn bekend aan velen.
Het heengaan van één
Slaat stukken in de gevoelens
Van anderen en ook, daarmee,
Als een steen in de vijver gegooid
Rimpelingen achterlatend
Op levens van mensen
Die de dichter die is heengegaan
Niet persoonlijk hebben gekend
Wij zijn allen verbonden
Door leven en dood
Het overlijden van één
Treft ons allemaal.
22.05.2022
Muze.
Muze, waar ben je?
Ik roep je, kom, vervul me
Met jouw liefde.
Zonder jou, leeg,
Razende gedachten, eenzaam.
Mijn ego is sterk, zegt
“Ik kan wel zonder haar”
Zoekt naar woorden die
Zwaar zijn, stapelt ze tot zinnen
Ego woorden, tot zinnen geregen
Voelen als onzin, gekunsteld
Zwaarmoedig en saai
Missen de lichtheid, het serene
Het waardevolle, betekenis
Muze, waar ben je?
Ik kan je roepen, smeken
Maar jij hebt je eigen tempo
Komt wanneer jij wilt
Ik kan je niet dwingen
Kan me alleen openstellen
Voor je komst, heel vluchtig
Altijd een wonder van schoonheid.
22.05.2022
Zwaluwen.
Ik zie zwaluwen vliegen.
Ze scheren langs mij heen.
Ze vliegen over het zwembad
en pikken de insecten op die
in het water liggen.
Scheervlucht, strooptocht,
ook vogels willen leven.
Ik hoor hun gefluit in de stilte.
Wat zouden ze tegen elkaar zeggen?
“Zie je dat vakantie vierend mens,
zittend voor een gehuurd appartement,
schrijvend in een schrift,
over zwaluwen die langs haar heen
scheren en fluiten.
Wij zijn een raadsel voor haar.
Ze wil graag weten wat we denken.
maar dat blijft voor eeuwig
een raadsel voor haar.
Net zoals zij
een raadsel is voor ons".
19.05.2022
Aan de zee.
De zee
Bejubeld en vervloekt.
De zee
Ebt en vloedt eeuwig door.
Zich onbewust van mij
Zittend in mijn strandstoel
Zon op mijn hoofd
Wind door mijn haren
Mijmerend over
De zee
En over mijn leven
Dat voort stroomt
Golf na golf
Tot het einde van mijn leven
Een speldeknop vergeleken
Bij het leven van de zee
Vandaag zijn we samen
Ik, mijmerend over ons bestaan
De zee, onverstoord
Golf na golf
Eeuwig vloeiend
20.05.2022
De kust.
Strakblauwe lucht
Mooie, groene bomen
Natuurschoon bij het water
Wonderschone kust
Ik voel me verloren
Verdoofd en alleen
De natuur zo grandioos
Mijn leven zo kort en klein
Al deze schoonheid
Van de natuur, van de kust
Stroomt door mij heen
Ik maak er een ervaring van
Een stilstaan en bewondering
Ik leg het vast met woorden
Ik leg het vast als herinnering
Draag het met mij mee
En deel het met anderen
Als ik er straks niet meer ben
Sterft de herinnering met mij mee
De strakblauwe lucht, de bomen
De wonderschone natuur
Blijft gewoon doorgaan
Voor anderen om te ervaren
20.05.2022
Stilteweekend Huissen
Ik zit nu in de kloostertuin
na een stevig ontbijt.
In stilte met een bordje waar dat op staat
met een hoofd dat vol met chaos is.
Straks met elkaar gaan wandelen
ook met stilte die ons achtervolgd.
What was I thinking, toen ik dit besloot dit te doen
mijn hoofd met chaos en verdriet.
Het was hard nodig, dat is het nog steeds
ik ben blij dat ik hier ben in de kloostertuin.
Na een stevig ontbijt en een volle maag
wachtend op wat komen gaat.
Ik laat mijn pen rijkelijk vloeien
zoals mijn gedachten altijd doen.
Mooie dingen zijn uit mijn hoofd voortgekomen
maar ook een hoop ellende en frustratie
Hier in de kloostertuin, in stilte
mag het er zijn, mag ik er zijn.
Terug in de zaal, in stilte
de wandeling voelt nog in mijn voeten.
Het thema dreunt nog in mij na, woordeloos
woordeloos, sprakeloos, het kan niet gezegd worden.
Mijn wereld, mijn gedachten, alles verwoord
het woord God's, hierin opgevoed.
Nu in een klooster met een andere godsbeleving
maar met veel dezelfde woorden, ere zij God.
Het woord, wat is dat een handig ding
om alle dingen een naam en betekenis te geven.
Middag, na de lunch, in de kloostertuin
zittend op een bankje in de zon, gekoesterd.
Schrijvend voor me uit starend, leeg en vol
woorden komen op zonder dat ik er om vraag.
De bron, het licht, het universum
ze zijn dichtbij me, ik kan ze haast aanraken.
Ik ben een deel van hen, zij zijn mij, ik ben hen
zo dichtbij en als mens er toch zo ver van weg.
Momenten van helderheid, hier in stilte in de zon
een vlieg loopt voor me langs over tafel.
Hij laat zich door mij kennen, zoals ik mezelf ken
hij en ik komen uit dezelfde hemel.
Groepsgenoten lopend door de tuin
of zittend in stilte aan de tafels, werkend.
De auto's rijden vlakbij voorbij over de weg
zo dichtbij en toch zo ver weg, geluid in de stilte.
Een libelle met mooie rode rug landt op mijn tas
ik mocht haar aanschouwen en toen was ze weg.
De zon laat zich nu wat minder zien
ik begin het koud te krijgen
De middag nadert zijn einde, het is snel gegaan
de gedachten komen langzaam tot rust, op papier.
Het jongetje loopt te rennen in de tuin
aandacht vragend.
Hij komt op me af, zegt hallo, mij vragend aankijkend
ik verbreek de stilte voor hem, zeg hallo terug.
Hij draaft weer naar zijn vader
blijkbaar tevreden met mijn aandacht, zo kort.
De duif maakt geluid vanuit zijn boom, roekoeroe
een mug landt op mijn rug, ik krab.
De wind laat boomtakken ruisen
zij verbreken daarmee hun eeuwige stilte.
Terwijl een witje fladderend zijn weg vervolgd
en ik me opmaak om mijn oefening af te maken.
Vindt het witje zijn soulmate en samen
dansen ze een lied van vreugde en verlangen.
Een rondje langs het klooster
met mijn handen op mijn rug.
Op mijn gemak om me heen kijkend
naar bomen, struiken, gras.
Sommige nog in bloei, andere al richting
de dood en de recycling.
Een eng idee dat ik mijn mooiste bloei
al een tijdje geleden heb gehad, ik verval.
Mijn laatste bloemen doen een dappere poging
nog mee te tellen in deze wereld, te stralen.
Maar lopend in de natuur, dringt tot mij door
dat de verdorring is al ingezet.
Mijn leven draait voornamelijk nog om mezelf
mijn betekenis voor anderen wordt minder.
Anderen zijn nu in de kern van hun leven, bloeien
zijn het middelpunt van de tuin des levens.
Ik kijk naar de libelle met het mooie rode achterlijf
ook zij is binnenkort gerecycled.
Zondagochtend wandeling, met elkaar in een rijtje
kijkend naar de dingen alsof ze geen naam hebben.
Het is nog kil, zelfs met mijn jasje aan
mijn darmen zijn net geleegd, ze rommelen na.
De laatste keer zo met deze groep vreemden
die nu best vertrouwd aandoen, een bubbel.
Daarin heb ik de afgelopen dagen geleefd
het was een bijzondere ervaring, bevrijdend.
Ook de eucharische viering, zojuist verlaten
de vriendelijkheid straalde van de rituelen af.
Elkaar aankijkend en vrede wensend
kleine gemeenschap van hoop in een wrede wereld.
De wind ruist nog steeds door de bomen
mijn stilte voelt vertrouwd.
Het zal raar zijn deze stilte te laten gaan
het was mijn bondgenoot, mijn bevrijder.
Weer in sessie, deze keer met Piet
hij kijkt eerlijk naar zichzelf, mooi om te zien.
De vraag over beelden uit het verleden
raakte bij mij een kern, het kan ver terug gaan.
Naar toen ik een klein meisje was, zo jong
onschuldig, liefdevol en open.
Mijn tere kwetsbare leven op een worksheet
vier vragen om mijzelf te bevrijden, van wat?
Iedereen zoekt een plekje aan de tafel, ik zit
en maak mijn verhaal eerst af.
Opnieuw zal ik in mijn levensverhaal duiken
hoofd eerst, daarna denk ik onverschrokken
ik hoef niets te vrezen, ik kan niets verkeerd doen
ik ben mens, dat zegt het alles.
Met mijn voeten op een meditatiekussen
en een sjaaltje om mijn schouders.
Maak ik nu ruimte in mijn hoofd voor Byron Katie
en maak mezelf vrij, dat was ik al.
Dagje sauna
Een ruimte vol met badjassen
ontspannend en schoon.
Ik zit op de bank, achter mijn koffie
klaar om inspiratie te ontvangen.
Adem in, adem uit, de rust komt in mijn hoofd
ik laat de saunageluiden voor wat ze zijn, achtergrond.
Als Boeddha, zonder dikke buik
zit ik op de bank, wachtend, mijn pen stokt.
Het ging zo goed tijdens het stilteweekend, maar nu
was dat een eenmalig ding, een anomalie?
De angst bekruipt me, what was I thinking
dat ik, IK, creatief zou kunnen zijn, een schrijver?
Ik neem een slokje koffie en kalmeer, ontspan
ik ben niet de enige met twijfels, angstige verlangens.
Ik denk aan alle grote schrijvers wiens
eindproduct ik bewonder, heb stuk gelezen.
Niemand weet hoe een ander zich voelt, we zien
alleen de uitvoering, niet de generale repetitie.
Ik hoef niemand iets te bewijzen
zelfs mezelf niet, ik ontspan.
Elizabeth Gilbert zei het zo mooi in "Big Magic"
soms komt er een 'genie' voorbij, die jou
kiest om haar creativiteit mee te delen.
Ik hoop dat de genie ook in sauna's komt.
Zo niet, dan blijf ik toch schrijven wat
er in mijn hart komt en geuit wil worden.
In de rustruimte,
ogen open, ogen dicht.
Zinnen vragen om opgeschreven te worden
wachten in mijn hoofd
tot ik ze op papier heb gezet
Dan lossen ze op en maken plaats
voor de volgende gedachte, woordenstroom
Mijn pen, een doorgang voor ideeën, openbaringen
van mijn hart, zo op het papier, zonder
dat ik iets bedenk, de zinnen vloeien.
Is dit inspiratie, creativiteit?
of ben ik me gewoon aan het aanstellen
met mooie woorden, inhoudsloos
zonder betekenis, los van het leven.
Mijn meegebrachte boek over filosofen
brengt geen antwoord, geen verlichting.
Ik kan alleen maar meedoen met deze
stroom, mijn pen beweegt over het papier.
De woorden blijven komen, moeiteloos
ik hoef alleen maar te schrijven, te laten stromen
liggend in een relaxfauteuil
mijn kladblok tegen mijn been, ik krijg kramp.
Ik voel de staart van de woordenstroom, bijna
alles wat geschreven moet worden staat
op papier, ik voel me leeg. Even was ik vervuld
door een lawine van woorden, adrenaline
Nu kom ik tot rust, tot mezelf, ik ben
weer hier in de sauna. In de rustruimte...
Zojuist het warme buitenbad verlaten
waterdruppels vallen uit mijn haar, ik geniet.
De saunatuin, oase tussen snelweg
en stadsrand, een enclave.
Een ekster staarde, verstopt in een boom
naar al die blote lijven, glazige blikken.
De ontspanning heeft nu ingezet
veel mensen bijeen, maar een vredige stemming.
Zo mid-Covid pandemie, een tijd
van genieten, een stilte voor de storm?
De cijfers stijgen weer, de berichten alarmerend
een nieuwe lockdown, kunnen we dat nog aan?
Hier, in de sauna, lijkt het ver weg, de realiteit
wordt hier buiten de deuren gehouden, voor vandaag
Geen mobiele telefoons in de sauna, geen nieuws
geen cijfers van gevallen, nu even niet.
Straks weer naar buiten, terug in de wereld
de ekster gaat zijn eigen gang, glurend
naar prooi, een metgezel, naar naakte
lijven die vredig wandelen in deze bubbel, de sauna.
Loom, languit in een ligstoel, vredig
niets hoeft, de kalmte is voelbaar.
Nog even in de droom, nog even....
niets duurt eeuwig, een einde, het stopt.
Tijd om de bubbel te laten voor wat het is
een oase in tijd en ruimte.
Aankleden, afrekenen, mijn fiets uit de stalling.
Half uurtje trappen, de route in mijn broekzak
voor als ik verdwaal, heb ik Maps
op mijn mobiel, die geeft altijd aan
hoe je ergens moet komen, niet waar
je het beste heen kan gaan.
Mijn levenskoers, mijn bestemming, grotendeels
onbekend en niet te voorspellen.
Stapje voor stapje volg ik het levenspad dat
voor mij bestemd is, mijn weg, mijn bestemming.
Maar vandaag hou ik het op een stukje fietsen
van de sauna terug naar mijn huis.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat prachtig geschreven vooral dat stukje "rondje langs het klooster'"
Wat een mooie reactie op mijn kloosteravontuur. Dankjewel.