Dichterlijke vrijheid
Stilteweekend Huissen
Ik zit nu in de kloostertuin
na een stevig ontbijt.
In stilte met een bordje waar dat op staat
met een hoofd dat vol met chaos is.
Straks met elkaar gaan wandelen
ook met stilte die ons achtervolgd.
What was I thinking, toen ik dit besloot dit te doen
mijn hoofd met chaos en verdriet.
Het was hard nodig, dat is het nog steeds
ik ben blij dat ik hier ben in de kloostertuin.
Na een stevig ontbijt en een volle maag
wachtend op wat komen gaat.
Ik laat mijn pen rijkelijk vloeien
zoals mijn gedachten altijd doen.
Mooie dingen zijn uit mijn hoofd voortgekomen
maar ook een hoop ellende en frustratie
Hier in de kloostertuin, in stilte
mag het er zijn, mag ik er zijn.
Terug in de zaal, in stilte
de wandeling voelt nog in mijn voeten.
Het thema dreunt nog in mij na, woordeloos
woordeloos, sprakeloos, het kan niet gezegd worden.
Mijn wereld, mijn gedachten, alles verwoord
het woord God's, hierin opgevoed.
Nu in een klooster met een andere godsbeleving
maar met veel dezelfde woorden, ere zij God.
Het woord, wat is dat een handig ding
om alle dingen een naam en betekenis te geven.
Middag, na de lunch, in de kloostertuin
zittend op een bankje in de zon, gekoesterd.
Schrijvend voor me uit starend, leeg en vol
woorden komen op zonder dat ik er om vraag.
De bron, het licht, het universum
ze zijn dichtbij me, ik kan ze haast aanraken.
Ik ben een deel van hen, zij zijn mij, ik ben hen
zo dichtbij en als mens er toch zo ver van weg.
Momenten van helderheid, hier in stilte in de zon
een vlieg loopt voor me langs over tafel.
Hij laat zich door mij kennen, zoals ik mezelf ken
hij en ik komen uit dezelfde hemel.
Groepsgenoten lopend door de tuin
of zittend in stilte aan de tafels, werkend.
De auto's rijden vlakbij voorbij over de weg
zo dichtbij en toch zo ver weg, geluid in de stilte.
Een libelle met mooie rode rug land op mijn tas
ik mocht haar aanschouwen en toen was ze weg.
De zon laat zich nu wat minder zien
ik begin het koud te krijgen
De middag nadert zijn einde, het is snel gegaan
de gedachten komen langzaam tot rust, op papier.
Het jongetje loopt te rennen in de tuin
aandacht vragend.
Hij komt op me af, zegt hallo, mij vragend aankijkend
ik verbreek de stilte voor hem, zeg hallo terug.
Hij draaft weer naar zijn vader
blijkbaar tevreden met mijn aandacht, zo kort.
De duif maakt geluid vanuit zijn boom, roekoeroe
een mug landt op mijn rug, ik krab.
De wind laat boomtakken ruisen
zij verbreken daarmee hun eeuwige stilte.
Terwijl een witje fladderend zijn weg vervolgd
en ik me opmaak om mijn oefening af te maken.
Vindt het witje zijn soulmate en samen
dansen ze een lied van vreugde en verlangen.
Een rondje langs het klooster
met mijn handen op mijn rug.
Op mijn gemak om me heen kijkend
naar bomen, struiken, gras.
Sommige nog in bloei, andere al richting
de dood en de recycling.
Een eng idee dat ik mijn mooiste bloei
al een tijdje geleden heb gehad, ik verval.
Mijn laatste bloemen doen een dappere poging
nog mee te tellen in deze wereld, te stralen.
Maar lopend in de natuur, dringt tot mij door
de verdorring is al ingezet.
Mijn leven draait voornamelijk nog om mezelf
mijn betekenis voor anderen wordt minder.
Anderen zijn nu in de kern van hun leven, bloeien
zijn het middelpunt van de tuin des levens.
Ik kijk naar de libelle met het mooie rode achterlijf
ook zij is binnenkort gerecycled.
Zondagochtend wandeling, met elkaar in een rijtje
kijkend naar de dingen alsof ze geen naam hebben.
Het is nog kil, zelfs met mijn jasje aan
mijn darmen zijn net geleegd, ze rommelen na.
De laatste keer zo met deze groep vreemden
die nu best vertrouwd aandoen, een bubbel.
Daarin heb ik de afgelopen dagen geleefd
het was een bijzondere ervaring, bevrijdend.
Ook de eucharische viering, zojuist verlaten
de vriendelijkheid straalde van de rituelen af.
Elkaar aankijkend en vrede wensend
kleine gemeenschap van hoop in een wrede wereld.
De wind ruist nog steeds door de bomen
mijn stilte voelt vertrouwd.
Het zal raar zijn deze stilte te laten gaan
het was mijn bondgenoot, mijn bevrijder.
Weer in sessie, deze keer met Piet
hij kijkt eerlijk naar zichzelf, mooi om te zien.
De vraag over beelden uit het verleden
raakte bij mij een kern, het kan ver terug gaan.
Naar toen ik een klein meisje was, zo jong
onschuldig, liefdevol en open.
Mijn tere kwetsbare leven op een worksheet
vier vragen om mijzelf te bevrijden, van wat?
Iedereen zoekt een plekje aan de tafel, ik zit
en maak mijn verhaal eerst af.
Opnieuw zal ik in mijn levensverhaal duiken
hoofd eerst, daarna denk ik onverschrokken.
Ik hoef niets te vrezen, ik kan niets verkeerd doen
ik ben mens, dat zegt het alles.
Met mijn voeten op een meditatiekussen
en een sjaaltje om mijn schouders.
Maak ik nu ruimte in mijn hoofd voor Byron Katie
en maak mezelf vrij, dat was ik al.
Dagje sauna
Een ruimte vol met badjassen
ontspannend en schoon.
Ik zit op de bank, achter mijn koffie
klaar om inspiratie te ontvangen.
Adem in, adem uit, de rust komt in mijn hoofd
ik laat de saunageluiden voor wat ze zijn, achtergrond.
Als Boeddha, zonder dikke buik
zit ik op de bank, wachtend, mijn pen stokt.
Het ging zo goed tijdens het stilteweekend, maar nu
was dat een eenmalig ding, een anomalie?
De angst bekruipt me, what was I thinking
dat ik, IK, creatief zou kunnen zijn, een schrijver?
Ik neem een slokje koffie en kalmeer, ontspan
ik ben niet de enige met twijfels, angstige verlangens.
Ik denk aan alle grote schrijvers wiens
eindproduct ik bewonder, heb stuk gelezen.
Niemand weet hoe een ander zich voelt, we zien
alleen de uitvoering, niet de generale repetitie.
Ik hoef niemand iets te bewijzen
zelfs mezelf niet, ik ontspan.
Elizabeth Gilbert zei het zo mooi in "Big Magic"
soms komt er een 'genie' voorbij, die jou
kiest om haar creativiteit mee te delen.
Ik hoop dat de genie ook in sauna's komt.
Zo niet, dan blijf ik toch schrijven wat
er in mijn hart komt en geuit wil worden.
In de rustruimte,
ogen open, ogen dicht.
Zinnen vragen om opgeschreven te worden
wachten in mijn hoofd
tot ik ze op papier heb gezet
Dan lossen ze op en maken plaats
voor de volgende gedachte, woordenstroom
Mijn pen, een doorgang voor ideeën, openbaringen
van mijn hart, zo op het papier, zonder
dat ik iets bedenk, de zinnen vloeien.
Is dit inspiratie, creativiteit?
of ben ik me gewoon aan het aanstellen
met mooie woorden, inhoudsloos
zonder betekenis, los van het leven.
Mijn meegebrachte boek over filosofen
brengt geen antwoord, geen verlichting.
Ik kan alleen maar meedoen met deze
stroom, mijn pen beweegt over het papier.
De woorden blijven komen, moeiteloos
ik hoef alleen maar te schrijven, te laten stromen
liggend in een relaxfauteuil
mijn kladblok tegen mijn been, ik krijg kramp.
Ik voel de staart van de woordenstroom, bijna
alles wat geschreven moet worden staat
op papier, ik voel me leeg. Even was ik vervuld
door een lawine van woorden, adrenaline
Nu kom ik tot rust, tot mezelf, ik ben
weer hier in de sauna. In de rustruimte...
Zojuist het warme buitenbad verlaten
waterdruppels vallen uit mijn haar, ik geniet.
De saunatuin, oase tussen snelweg
en stadsrand, een enclave.
Een ekster staarde, verstopt in een boom
naar al die blote lijven, glazige blikken.
De ontspanning heeft nu ingezet
veel mensen bijeen, maar een vredige stemming.
Zo mid-Covid pandemie, een tijd
van genieten, een stilte voor de storm?
De cijfers stijgen weer, de berichten alarmerend
een nieuwe lockdown, kunnen we dat nog aan?
Hier, in de sauna, lijkt het ver weg, de realiteit
wordt hier buiten de deuren gehouden, voor vandaag
Geen mobiele telefoons in de sauna, geen nieuws
geen cijfers van gevallen, nu even niet.
Straks weer naar buiten, terug in de wereld
de ekster gaat zijn eigen gang, glurend
naar prooi, een metgezel, naar naakte
lijven die vredig wandelen in deze bubbel, de sauna.
Loom, languit in een ligstoel, vredig
niets hoeft, de kalmte is voelbaar.
Nog even in de droom, nog even....
niets duurt eeuwig, een einde, het stopt.
Tijd om de bubbel te laten voor wat het is
een oase in tijd en ruimte.
Aankleden, afrekenen, mijn fiets uit de stalling.
Half uurtje trappen, de route in mijn broekzak
voor als ik verdwaal, heb ik Maps
op mijn mobiel, die geeft altijd aan
hoe je ergens moet komen, niet waar
je het beste heen kan gaan.
Mijn levenskoers, mijn bestemming, grotendeels
onbekend en niet te voorspellen.
Stapje voor stapje volg ik het levenspad dat
voor mij bestemd is, mijn weg, mijn bestemming.
Maar vandaag hou ik het op een stukje fietsen
van de sauna terug naar mijn huis.
Reactie plaatsen
Reacties