Zes maanden had ik geen koffie gedronken.
In oktober 2019 was ik met het Keto eetpatroon begonnen. Ik wilde het goed doen en besloot te stoppen met koffie drinken om te kijken of ik me beter zou gaan voelen zonder cafeïne. Na dit half jaar koffieabsentie besloot ik het bruine goud weer te gaan drinken, maar het leek mij veiliger om voortaan cafeïnevrije koffie te nuttigen. Ik had het helemaal uitgedacht; ik ga lekker naar het DE café bij het station, neem mijn schrijfschrift mee en ga daar op mijn gemak aan een tafeltje zitten, genieten van mijn eerste kopje koffie. Zo gezegd zo gedaan. Op mijn dooie akkertje wandelde ik naar het café. Ik zag dat er nog plek genoeg was om te zitten en ging naar de bestelbalie. Ik was al snel aan de beurt en bestelde mijn cafeïnevrije koffie verkeerd, verwachtingsvol en verlangend naar de zoete geur en smaak van mijn lievelingsdrank. “Sorry mevrouw, we hebben geen decafé vandaag.” Potverdriedubbeltjes. Wat doe ik nou? Mijn droom dreigde uiteen te spatten. Ik wilde koffie. Nu. Ik had al lang genoeg gewacht. Het verlangen was sterker dan het verstand en ik hoorde mezelf zeggen: “Doe dan maar een gewone koffie verkeerd.” Even later liep ik met de dampende kop koffie naar een tafeltje in de hoek. Ik deed mijn jas uit, een zoetje in mijn koffie, pakte mijn pen en schrift, schreef twee regels en nam toen een slok van mijn traktatie. De smaak explodeerde in mijn mond, mijn neus vulde zich met koffiegeuren. En even later voelde ik mijn hartslag versnellen en een liedje spelen vol adrenaline.
Reactie plaatsen
Reacties