Geen schrijfingang.

Vandaag word ik aan mezelf overgelaten. Ik mag schrijven wat ik wil.

Net zo langdraderig of kort door de bocht als ik verkies te doen. Het is “up to me” en die verantwoordelijkheid ben ik bereid te dragen. Alleen vandaag dan. Morgen wil ik me weer laten leiden door de briljante en vaak moeilijke schrijfingangen die ik dagelijks krijg. Even een zijpaadje… om de waarheid te schrijven… morgen is vanmiddag al, want ik loop een week achter met schrijven. De afgelopen dagen ben ik bezig om de achterstand in te halen. Elke dag schrijf ik twee of drie stukjes zodat ik weer bij ben. Ik vind het veel fijner om verse ingangen te krijgen. Van die onderwerpen waarin ik niet al dagen tegenop zie of tegenaan zit te hikken. Ik wil ze vers van de pers schrijven. Niet te lang nadenken, gewoon de pen in de hand en ervoor gaan zitten. Schrift op een nieuwe bladzijde, de datum en de schrijfingang bovenaan de pagina en dan gaan kijken wat er uit de pen komt. Kijken welke emoties ik al schrijvende ga ervaren. Kijken waar mijn verhaal begint, welke onverwachte of verwachte wendingen mijn vertelling neemt en waar ik aan het einde van de bladzijde eindig met een punt en een punt. Soms alleen de laatste punt, maar heel soms ook een dubbele punt. Terwijl ik deze zin zit op te schrijven komt er een nieuwe mail van Geertje binnen. Een nieuwe ingang, een nieuwe kans op een fantastisch verhaal. Of bagger, wat mijn koosnaam is voor een verhaal dat nergens op slaat. Is niet erg. Het gaat mij om de schrijfervaring, om het doen, om het ervaren, om het exploreren van mijn wereld, mijn leven en mijn emoties. Afgelopen weken zijn heel emotioneel voor mij geweest. Ik heb deze emoties al vele malen en op verschillende manieren aan het papier toevertrouwd, dus dat doe ik vandaag niet. De laatste drie regels naderen. Wordt het een dubbele punt? Dit keer niet. Geen ramp, volgende keer beter. Dit verhaal komt tot een einde zoals het begon. Aan zichzelf overgelaten.