Blote voeten.

Mijn vader had een groot gevoel voor humor. Dat was niet direct duidelijk als je hem zag.

Hij had een strenge uitdrukking op zijn gezicht door zijn donkere wenkbrauwen en bril. Tijdens verjaardagen zat hij vaak een hele tijd stil in zijn stoel, luisterend naar onze gesprekken. Maar zo stil en teruggetrokken als hij kon zijn, er zat een andere, vrolijke kant aan zijn karakter. Toen we jong waren las hij ons regelmatig voor uit ‘Alleen op de wereld’. Hij maakte het verhaal altijd zo levendig voor ons dat ik altijd met mijn rug naar hem toe ging zitten, zodat hij niet kon zien dat ik moest huilen. Ook kon hij, met grote uithalen, een aantal gedichten reclameren. Dat heeft hij zo vaak gedaan dat ik de teksten nu nog uit mijn hoofd ken. Maar het meest bijzondere aan mijn vader, wat zijn gevoel voor humor uitdrukt, waren de straffen die hij aan ons gaf als we ondeugend waren geweest. Zo moest ik een keer voor straf een banaan opeten. Hilariteit alom, omdat ik dol ben op bananen. Of de keer dat de straf was dat we met blote voeten naar bed moesten. In de zomer. Deze straf is verschillende keren uitgedeeld, altijd met een lach op het gezicht. Mijn vader maande ons altijd dat we op tijd naar bed moesten gaan, anders zouden de strawangels in ons haar gaan zitten en die kreeg je er heel moeilijk uit. Dat hij ze verzonnen had, deze strawangels, realiseerde ik me pas toen ik al wat ouder was. Maar toen ik nog jong was ging ik voor de zekerheid op tijd naar bed. Op blote voeten.