Vloeibaar eten.

Stel je de volgende scène voor; een gezin aan de avondmaaltijd.

Moeder, vader, twee zonen en drie dochters. De mannen zitten achter een bord met daarop een flink stuk vlees, wat groenten, patatjes met mayonaise. De dames hebben ook een aantal dingen voor zich op tafel staan. Een glas water, een bord met sla en komkommer zonder enige dressing en een blikje astronautenvoeding. Yes, het is weer zover. De kilo’s moeten bedwongen worden. Met behoorlijk drastische middelen. Astronautenvoeding is niet bepaald een culinair hoogstandje. Het smaakt als stroperig behangplaksel en zo ziet het er ook uit. Kokhalzend drinken de dames het op, terwijl de mannen hun vork in het sappige en zeer verleidelijk geurende stukje vlees steken. Tessa, één van de dochters, krijgt de vloeibare prut bijna niet weg. Met moeite krijgt ze het door haar strot geduwd. Ze mag het combineren met de gortdroge sla en de smaakloze komkommer. Wie mooi en slank moet zijn moet pijn leiden. Hup, het laatste slokje. Wat een goor spul. En dit mag ze driemaal per dag eten. Na een paar weken zal ze zich realiseren wat een rampenplan deze manier van afvallen is. Ze zal een inzinking krijgen van deze pijniging en alle remmen loslaten. Alles wat verboden was wordt daarna genadeloos naar binnen gepropt. De paar kilo’s die er met veel pijn en moeite afgelijnd zijn zitten er snel weer aan. Plus een extra twee kilo, gewoon, omdat dit het wrede lot is van gewichtsobsessieve dames die een slank lichaam belangrijker vinden dan een gezond lichaam. Vloeibaar eten werd geen succes. Zoals zovele diëten. Brooddieet, Weight Watchers, noem het maar op. Ze heeft het allemaal geprobeerd. De frustratie is bijna vloeibaar geworden en druipt haar hele leven binnen. Wat een vloek dat op gewicht komen zo ongelofelijk lastig is.