Wat aanbid je?

Ik aanbid niets of niemand, denk ik.

Vroeger moest ik God aanbidden. Ik ben opgevoed in het Christelijk Gereformeerd geloof. Zwartekousenkerk, zoals het in de volksmond bekend staat. Kerkdiensten om 10.00 en om 17.00 uur die anderhalf uur duurden. Minimaal. Met mijn familie in een hoekje met twee bankjes op de eerste verdieping. Het leek een verdomhoekje, we waren buitenbeentjes in de kerk, maar voor ons was dit het beste plekje in de kerk. Als mijn ouders niet keken schoten we propjes papier, van onze King pepermunt rolletje, naar de kerkgangers beneden ons. Die keken dan afkeurend naar boven. De bedoeling was dat je dan je hoofd al had weggetrokken van de rand, zodat ze je niet konden zien, maar dit lukte niet altijd. Toen we iets ouder waren gingen we zonder onze ouders naar de kerk. Mijn oudste broer verstopte vaak een boek in zijn bijbel, zodat het leek alsof hij in de bijbel las. Zijn belangstelling ging niet zozeer uit naar het Woord, maar naar een western of ander avontuur, zo heerlijk beschreven in de boeken voor de jeugd. Het meezingen met de Psalmen en Gezangen werd door ons met zeer weinig enthousiasme gedaan. We snapten niets van de teksten en er werd voor ons gevoel tergend langzaam gezongen. Ik wil niet beweren dat wij het playbacken hebben uitgevonden, maar we waren wel regelmatige gebruikers van deze techniek. Af en toe vraag ik me wel eens af wat de serieuze kerkgangers van ons vonden, dit zootje ongeregeld. Wij werden vast niet aanbeden.