Koffie. Zojuist gezet. In mijn beker met roodborstje erop.
Ik pak het op. Sla mijn beide handen om de beker en ik zie de stoom langzaam wegtrekken. Mijn handen nemen langzaam de warmte van de koffie over. Koffie is een verwennerij voor mijn zintuigen. Mijn warme handen, mijn ogen zien dit heerlijke brouwsel, het geluid van mijn Senseo zindert nog na in mijn oren, de heerlijke geur dwarrelt mijn neus binnen. Reikhalzend naar deze traktatie zet ik mijn lippen aan de rand van de beker. Ik nip eraan. Het is nog te warm om te drinken. Ik blaas een paar keer om het sneller af te laten koelen. Dat helpt niets, maar het is nou eenmaal onderdeel van mijn koffie-drink-ritueel. Ik wil niet gestoord worden als ik mijn koffie aan het drinken ben. Mijn koffiemoment is een moment voor mezelf. Een moment om helemaal in het moment te zijn, in het hier en nu. Heel mindful neem ik weer een slok. De koffie is nog steeds behoorlijk warm, maar zo vind ik hem het lekkerst. Koffie hoort warm gedronken te worden. Ik voel de warmte mijn lijf binnengaan, mijn lippen, mond, het stroomt moeiteloos mijn keel en slokdarm in. Ik zucht van genot en neem nog een slok. Weer voel ik de warmte mijn lijf ingaan. Nog een paar slokken en dan is mijn beker leeg. Tijd om weer aan de slag te gaan. Tot het volgende koffiemoment.
Reactie plaatsen
Reacties