Ik heb even overwogen om te schrijven over het moment dat ik de diagnose kreeg van kwaadaardige tumor in de alvleesklier met uitzaaiingen in de lever, maar daar heb ik al zo vaak mijn pen op stukgelopen en dat is al zo’n tijd geleden.
Ik wil het vandaag hebben over de aftakeling die in mijn leven heeft plaatsgevonden na mijn derde burn-out + verkeerde diagnose + niet meer kunnen werken + uitputting + brainfog. Ik heb het voor die tijd nog nooit zo erg meegemaakt, dat ik zo weinig controle had over mijn leven. Wat ik ook deed om te herstellen, en ik heb heel veel verschillende dingen ondernomen, het leek weinig verschil te maken. Mijn jarenlange inzet werd niet beloond met een leuk resultaat. Wat ik ook deed, het leek geen herstel op te leveren. Mijn gezondheid bleef slecht. Ik voelde me zo machteloos en klein. Voor mij was dit een ramp. Hoewel ik hard terugvocht verloor ik het ene na het andere; mijn gezondheid, mijn geweldige baan, mijn leuke collega’s, mijn inkomen, mijn dagbesteding, mijn huis, mijn vertrouwen in mijzelf, mijn doel in het leven, mijn waardigheid, mijn zelfrespect en mijn vertrouwen in mijn vaardigheid om met actie een doel te bereiken. Wat een rampzalige tijd was dat. Ik voelde me zo machteloos, zo down, zo verslagen. Ik hield me nog met één vinger vast aan de rand die mij beschermde tegen het vallen in de afgrond. En die vinger was zo vermoeid, zo uitgeput, zo vol van moedeloze gedachten. Zoveel schaamte, zoveel schuldgevoel, zo weinig blijheid en uitzicht op een betere toekomst. Toch heeft die ene vinger het volgehouden en al gauw kwamen er meerdere vingers helpen, totdat de ramp is afgewend. Ik sta nu weer met beide benen op de grond en geniet van het leven. Gelukkig.
Reactie plaatsen
Reacties