Als de wereld vergaat.

Als de wereld vergaat, dan hoop ik dat ik niet op de eerste rang zit.

Ik vind het leven te leuk en de wereld te mooi om van zo’n vergaan-spektakel te genieten. Gisteren was ik in het Watersnoodmuseum. Dit museum is opgezet om te gedenken dat op 1 februari 1953 voor heel veel mensen hun wereld verging. Dakloos en ontredderd bleven mensen achter terwijl het water wegtrok. Veel dodelijke slachtoffers. Sommige mensen raakte hun hele familie kwijt in deze woeste nacht. Overal waren er persoonlijke drama’s, waaronder dat van mijn vader. Hij verloor die nacht zijn toekomstige bruid, haar ouders en haar broertje. Zijn wereld viel in duigen, vergaan tot een hoopje illusies van geluk en toekomstdromen. In één nacht, door één vloedgolf, zo destructief, raakte hij alles kwijt. Het verdriet en de wanhoop moet voelbaar geweest zijn in het hele land. Naast de menselijke slachtoffers bracht de storm schade toe aan het land, aan huizen, infrastructuur en vooral ook aan dieren. Hoeveel vee en huisdieren zijn er die nacht en de tijd erna om het leven gekomen? Teveel om op te noemen. Oogsten zijn verloren gegaan, fabrieken en winkels tegen de vlakte. Een dikke laag slik bleef achter op het verdronken land en op de harten van de overlevenden. Foto’s van mensen met grauwe, getraumatiseerde gezichten dringen zich aan je op. Zo lang geleden en toch nog zo vers in het geheugen van de mensen die het meegemaakt hebben.