Ik word gek van al die zotte schrijfingangen die ik van Geertje Couwenbergh krijg.
Ik word gek van Tommy, mijn grasparkiet, die aan de rand van mijn spiegel wil knabbelen. Ik word gek van mijn eigen angsten en zorgen die totaal niet op zijn plaats zijn, omdat er momenteel geen enkele reden is tot het maken van zorgen. Het gaat gewoon goed met mij. Ik word gek van alle dingen die ik nog zou willen doen en waar ik de tijd niet voor heb; lezen, naar podcasts luisteren, wandelen, noem maar op. Ik kan het allemaal niet tegelijk doen. Ik word gek van mijn verlangen om iets goeds voor mijn medemensen te doen. Ik schommel heen en weer tussen bescheidenheid en grootsheidswaanzin in mijn poging om een rol te spelen in het bevorderen van een liefdevolle wereld. Ik word gek van mijn behoefte om te schrijven. Ik word af en toe gek van mijn verlangen naar een bonbon, een gebakje, al het zoet wat ik kan bevatten. Ik wil het allemaal verorberen, in mijn mond stoppen, in de hoop dat dit de leegte in mij zal vullen die ik regelmatig voel. De leegte die alleen gevuld kan worden door liefde en zelfcompassie. Ik word gek van de vele ideeën die ik krijg over wat ik nog wil bereiken in mijn leven. Ik word gek van mijn angst voor een terugval, voor opnieuw ziek en uitgeput raken. Opnieuw brainfog ervaren, opnieuw onderuitgaan. En het ergste waar ik gek van word is mijn angst voor geestelijke achteruitgang, dementie, vergeetachtigheid, aftakeling of, ook even erg, opnieuw in de depressie raken.
Reactie plaatsen
Reacties