Wat sloeg in als een bom?

Dat ik al bij dag 300 van de schrijfingangen ben sloeg bij mij in als een bom.

Driehonderd pagina’s vol met woorden en zinnen. Mijn woorden en zinnen. Wat een eind ben ik al in mijn schrijfjaar gekomen. Nog 65 dagen en dan zit het jaar erop. Ik had niet gedacht dat het zo snel zou gaan. Ik ben er aarzelend mee begonnen, vanuit een gevoel dat dit goed voor mij zou zijn. Ik voelde me innerlijk gepushed om deze uitdaging aan te gaan, om elke dag mijn gedachten op papier te zetten naar aanleiding van de schrijfingang die Geertje Couwenbergh voor die dag bedacht had. Wat een avontuur. Wat een emoties. Sommige verhalen waren wel aardig, sommige regelrechte bagger. Het mocht er allemaal zijn. Het mocht allemaal geuit worden op papier. Het papier was geduldig en liet het allemaal over zich heen komen. Het verblikte of verbloosde niet van het taalgebruik dat zijn maagdelijk wit karakter verstoorde. Het bleef onberoerd terwijl ik in onhandige letters mijn levensverhaal er over uitstrooide. Dankjewel papier, voor je onverstoorbaarheid. Ik verwoestte jouw blanke onschuld met mijn scherpe pen. Ik vloekte en huilde op jouw pagina’s. Ik deed dit allemaal al 300 dagen en je staat nog steeds voor me klaar. Geduldig wachtend. Tot er nog 65 verhalen geschreven worden. En dan? Wat dan? Ga ik mijn kladblok, mijn metgezel dan in de kast leggen? Leg ik mijn pen neer en ga ik me richten op andere activiteiten? Wie weet. Wie weet welke bom er op het punt staat in te slaan aan het einde van mijn schrijfjaar.