Iets wat nagalmt.

Ik heb niet zoveel ervaring met nagalmen in de oorspronkelijke betekenis, dus vraag ik mezelf af wat er nagalmt in mijn eigen leven.

Best een moeilijke vraag. Zou ik dan kunnen denken aan een gebeurtenis die nog nazingt in mijn hoofd en hart? Of een persoon? Of een huisdier die er fysiek niet meer is, maar nog wel springlevend in mijn hart? Zo ja, dan galmt er nog een blauwe, dode, geliefde grasparkiet na in mijn leven. Nog elke dag denk ik aan Benny. Ik heb nog steeds zijn foto in mijn gezichtsveld staan als herinnering aan de vijfeneenhalf jaar die ik met hem mocht samenzijn. Hij was mijn allereerste vogel. Hij was Benny Happy, mijn prinsje, mijn alles. En sinds een half jaar is hij niet meer in het echt aanwezig, alleen nog zijn nagalmend bestaan. In mijn herinnering leeft hij voort. Een reminder van een hele zware en moeilijke tijd in mijn leven. Hij was mijn reddingsboei, mijn luisterend oor. Voor hem kon mijn liefde moeiteloos stromen. Door hem kwam ik weer in contact met mijn liefde, met de mogelijkheid om lief te hebben en liefde door mij heen te voelen stromen. Vele uren heb ik doorgebracht voor zijn kooi, huilend, wanhopig, hoopvol, depressief. Langzamerhand kwam ik weer tot leven. Nu ik weer volop leef is hij dood. Maar hij leeft voort in mijn hart. Hij galmt na.