Beeld je in, een wandeling door de natuur in Australië. Het is 1999. Ik ging met een tour op pad.
Dat deed ik wel vaker. Lekker makkelijk, omdat alles voor je geregeld is. Je hoeft alleen maar mee te gaan en te genieten. Het was een behoorlijk lange wandeling deze keer. Ik had ’s morgens in het hostel ontbeten. Muesli met melk. Dat at ik meestal ’s morgens. Ik werd door de gids opgehaald van mijn hostel. Er zaten toen al een paar backpackers in de auto en we moesten er nog een paar ophalen voordat we naar het beginpunt van onze wandeling gingen. Het was een mooie dag voor een wandeling. Niet te warm, met een klein briesje. De gids begon aan de wandeling en de groep volgde hem. Af en toe gaf hij wat informatie over de omgeving en de geschiedenis. De wandeling ging in een fijn tempo, niet te snel of te langzaam. Ik had alle tijd om rond te kijken en al het moois van de natuur op me in te laten werken. Ik was best onder de indruk van de prachtige omgeving. Naarmate de tijd verstreek begon mijn maag wat geluidjes te maken ten teken dat het tijd werd om iets eetbaars te nuttigen. Maar ik had niets bij me, aangezien er op deze tour voor de lunch gezorgd zou worden. Ik bleef dus stug doorlopen, terwijl mijn maag steeds luider ging roepen om voeding. Ik voelde me wat licht in mijn hoofd, ten teken dat het een serieus probleem begon te worden, maar nog werd er niet gestopt om te eten. Net op het moment dat ik ook een beetje ging trillen in de benen van energiegebrek stopte de gids en deelde appels uit om ons tevreden te houden tot de lunch. Deze appel smaakte zo heerlijk. Het was de lekkerste appel die ik ooit gegeten heb, omdat hij mijn honger stilde.
Reactie plaatsen
Reacties