Een anticlimax.

Ik had er zo naartoe geleefd. Maanden van tevoren was ik er al mee bezig. Het idee zat al een hele tijd in mijn hoofd en zo langzamerhand nam het vastere vormen aan.

Ik nam het besluit om dit idee om te zetten in de werkelijkheid. Ik had er lang genoeg over nagedacht. Klaar. Ik ga het doen. Op een avond ging ik zitten achter het nieuwe blocnote wat ik speciaal voor de gelegenheid had gekocht. Dat voelde goed. Nu nog een mooie pen erbij om mijn plan op te schrijven. Ik ging ijverig aan de slag. De zinnen vloeiden uit mijn pen, de ene na de andere. In rake stroken schreef ik mijn plan helemaal uit. Een tijdsschema erbij, waarin de verschillende etappes vermeld werden. Een deadline werkt ook altijd goed. Zo blijf ik bezig en goed op schema. Nog even een lijstje met actiestappen erbij en het plan was klaar om uitgevoerd te worden. Ik ging aan de slag. Gestaag vorderde het hele gebeuren. Elke week, like clockwork, werkte ik er aan verder. Of ik zin had of niet, ik werkte er aan. Of ik tijd had of niet, ik maakte er tijd voor. Mijn enthousiasme en doorzettingsvermogen kende geen grenzen. Ik volgde mijn plan met tijdspad tot de letter nauwkeurig. Week na week bouwde ik er aan verder. Ik kon steeds beter zien hoe het eindresultaat zou worden. Ik had hiervan gedroomd. Dit zou ik in het echt gaan zien. Toen het laatste stuk er op zat, zag ik pas hoe vreselijk lelijk het eindproduct was.