Sowieso.

Ik wil er vandaag sowieso een mooi verhaal van maken. Een verhaal over voorspoed en optimisme.

Een verhaal over ontwikkeling, leren, vooruitgang en triomfen. Dat wordt sowieso een verhaal over mijzelf. Ik voel de behoefte om dit zo op te schrijven. Ik weet niet waarom. Ik heb er al eerder over geschreven, al vele malen. Over de pijn, de angst, de overdonderende emoties, over vallen, opstaan en vooral het wederom vallen. Over hoop en wanhoop, het willen opgeven, maar niet kunnen. Over een mooi groen scherp mes en een woning met raam op de achtste verdieping. Over zwaar depressief door de diergaarde lopen, proberend de pikzwarte gevoelens te verdragen tot ze wegdrijven. Blijven vasthouden aan de hoop dat het leven ooit nog eens vrolijk en avontuurlijk gaat worden. Over veel inzet, ongelofelijk veel inzet en doorzettingsvermogen. Het in eigen hand nemen van het herstelproces en het eigen leven. Dat moest ik sowieso meer gaan doen, omdat ik dit onvoldoende deed om gezond te blijven. Dit hele verhaal, deze gevoelens, deze terugblik naar vroegere tijden die ik liever niet meer wil voelen en zeker niet meer wil meemaken, dit hele verhaal moest door mij geschreven worden. Opnieuw geschreven worden. Vele malen geschreven worden om sowieso uit mijn hart te verdwijnen.