Klaproos.

Ik stap vandaag de klaproos in, zoals Geertje heeft voorgesteld. Het resultaat? Ik ben een beetje schrijfmoe.

Vandaag geen clevere twists and turns in mijn verhaal. De zin is veranderd in weerzin. Geen zin in zinnen schrijven. Geen zinnen om te verzetten. De roos van mijn schrijfzin is in mijn gezicht geklapt. I'm losing face, zouden de Engelsen zeggen. Is er dan geen zonnetje meer te bekennen in deze periode van mijn schrijfjaar? Ik loop al een aantal dagen achter. Ik heb zelfs mijn schrijfschrift niet meegenomen naar Papendrecht. Dat is de eerste keer dit jaar. Niet dat ik altijd mijn verhaal schreef als ik bij Big D. was in het weekend, of hij bij mij. Maar ik heb nog niet eerder geen zin gehad om mijn schrift  mee te nemen. Het is duidelijk dat de klad erin zit. Ik zit in de herfst van mijn schrijfjaar, de bladeren vallen, het regent vaker, de mooie dagen komen tot een eind. Kan ik straks gaan tennissen of voorkomt de regen mijn les? Ik wacht even af of ik een appje krijg van mijn tennisleraar. De fut is er even uit. Ik moet mijzelf aan mijn nekharen optrekken om uit dit schrijfslob te komen. Ik moet er voor gaan zitten. Niet mezelf afvragen of ik het leuk vind, maar gewoon woorden op papier zetten. De ene na de andere. Zorgen dat de bladzijde in mijn schrift vol komt met woorden. Vandaag geen klaproos te bekennen in mijn verhaal. Geen zomer in Frankrijk. Alleen een druilige maandag in september.