Meetlint.

Duimstok. Zo noemden we het vroeger.

Ik had er altijd één in het borstzakje van mijn ketelpak. In de constructie wordt er heel wat afgemeten, dus ik hield de duimstok regelmatig in mijn handen. Het schuifje aan het begin van de duimstok zit los. Het kan 1 mm verschuiven. Tegen nieuwe medewerkers zeiden we altijd dat de duimstok kapot was, vanwege die ene millimeter. Dat geloofden zij. Meestal. Ook het laten pakken van de plintenladder of de slijpschijvenmeter werd regelmatig gebruikt om de onwetende nieuwe jongens te testen. Zodra ze doorhadden dat ze in de maling genomen werden deden ze de volgende keer, bij het volgende slachtoffer, net zo hard mee met de grap. Sweet memories. Naast veel onprettige momenten zijn er ook gelukkige herinneringen van mijn tijd in het constructiebedrijf van mijn vader. Het is best moeilijk om te meten hoe het werken in het bedrijf van mijn vader was. Traumatiserend en opbeurend lopen door elkaar heen, ze zijn niet van elkaar te scheiden. Mooie tijden waarin collega’s elkaar gekscherend op zaten te jutten om harder te werken, wisselen de keren af dat ik een fout had gemaakt en lijdzaam zat af te wachten, met samengeknepen billen en pijn in mijn buik, tot mijn vader terug zou zijn en zijn mening zou geven. Niet wetend of hij uit zijn dak zou gaan of dat hij maar een beetje boos was maakte het gevoelsmatig zeer onveilig voor mij. Als we een leuke ochtend of middag hadden ging er vaak iets fout en maakte hij snel een einde aan de pret. Op een gegeven moment durfde ik bijna geen pret meer te maken uit angst om fouten te maken en de hele bak negativiteit over mij uitgestort te krijgen. Dan was mijn pijn niet te meten, met geen enkel meetlint, duimstok, centimeter of schuifmaat. De laatste jaren is alles een beetje door elkaar gaan lopen wat betreft mijn herinneringen. Ik kan mijn geluk er dus niet meer aan afmeten.