Beschrijf de geur van iemand waarvan je houdt.

Soms rook hij naar natte hond, als hij buiten in de regen was geweest.

Een andere keer rook hij naar de shower gel, als hij net in bad was geweest. Meestal rook hij naar hondenbrokken of naar de zojuist verorberde kaas of worst. Hoe hij ook rook zijn geur verspreidde voor mij vooral gevoelens van vriendschap, van liefde, van met hem willen spelen en van hem gelukkig willen zien. Zestien jaar lang mocht ik mijn leven met hem delen. Ik kende hem als klein jongetje, toen hij bij ons kwam wonen. Ik had nog geen ervaring met iemand zoals hij. Het eerste jaar bij ons was hij heel erg speels. Hij moest nog opgevoed worden en dat deden wij als gezin met elkaar. Ieder op zijn eigen manier. Mijn zussen en ik waren eigenlijk te lief om hem zindelijk te laten worden. Mijn vader en broers waren een stuk ruwe, maar ook effectiever. Zij werden niet verleid tot het uiten van liefdevolle kreetjes zoals; “Oh, kijk nou, hij heeft in de gang geplast.” Zij pakten hem in zijn nekvel beet en lieten hem zien wat hij verkeerd had gedaan. Door deze aanpak werd hij zindelijk en daarmee een gewaardeerd lid van ons gezin. Wij namen hem zoveel mogelijk mee als we ergens naartoe gingen. Hij vond het heerlijk. Lekker naar buiten en dan gaan rennen als een gek. Het liefst reed hij mee in de auto. Raam open, zijn kop en poten naar buiten stekend, en zo voorbijgangers laten schrikken. Dat was één van zijn favoriete bezigheden. Zomer of winter, het raam moest open, hoe koud het ook was. Zijn minst favoriete activiteiten waren in bad gaan en doktersbezoek. Dan wilde hij het liefst wegrennen, maar daar gaven we hem geen gelegenheid toe. Waardoor wij dikke pret hadden om zijn pogingen om het bad of de arts te vermijden. Zijn aanwezigheid in het gezin heeft mijn jeugd leuker gemaakt. Ik woonde inmiddels een paar jaar op mezelf toen ik het verdrietige bericht van mijn moeder kreeg. Hij was ziek geworden en ze vonden dat hij te oud was om nog van alles te gaan proberen om hem op te kalefateren. Ik was het daarmee eens, maar was toch wel erg verdrietig dat ze hem een spuitje hadden gegeven. Kruimeltje was de eerste hond waar ik mijn hart aan verloren had. Ik zal hem nooit vergeten.