Bij deze vraag moet ik denken aan een boek dat ik onlangs gekocht en gelezen heb.
Het staat vol met mooie tekeningen met bijbehorende prachtige gedichten. De naam van de schrijfster is Morgan Harper Nichols en haar boek is getiteld: All along you were blooming, thoughts for boundless living. Als papier zou kunnen bloeien dan waren het wel de tekeningen van haar. Ze bloeien zo van het papier mijn hart in. De kleuren, de vormen. Het is een feest voor het oog, die door zindert naar mijn hart en mijn emoties. Ze gebruikt matte kleuren, met rustige zachte tinten die de bijbehorende woorden omarmen. Beeld en tekst groeien samen en versterken elkaar op wonderbaarlijke wijze. Ik las elke avond een gedicht. Hardop. Zodat dit nog meer impact op mij had. De woorden waren zacht tintelend op het papier gedrapeerd, klaar om naar mijn diepste wezen af te reizen en mijn emoties te beroeren. Menige avond zat ik tot tranen toe bewogen de woorden uit te spreken, alsof ze een toverspreuk waren die mijn innerlijk worstelen tot bedaren bracht. Als een speer en zo zuiver als glas schoten betekenissen bij mij binnen, mij gehavend achterlatend, een gat in mijn harnas creërend waar het licht doorheen kon schijnen om mijn hart en mijn gemoed te verwarmen. Tergend langzaam, bladzijde na bladzijde, gedicht na gedicht, kwam de tekst mijn wezen binnen en verzachte mijn kijk op mijzelf. Mijn eeuwig durende, zelfvernietigende stem vol kritiek begon langzaam te verzachten, ruimte creërend voor zelfliefde en compassie. Ik wilde door blijven lezen, leren, rouwen, accepteren, maar zoals alle boeken kwam er na verloop van tijd de laatste bladzijde. Het einde. De reis door mijzelf kwam ten einde. Het boek opnieuw lezen zou nooit meer dezelfde beleving kunnen teweegbrengen. Je kunt maar één keer iets voor de eerste keer doen of lezen. Dit boek had gebloeid. Ik was daardoor gaan bloeien. Nu begonnen de blaadjes te vallen. De bloei was eruit. Tijd voor de herfst.
Reactie plaatsen
Reacties