Wortels.

Ik heb het schepje van Big D. gemold.

k probeerde ermee door wortels heen te steken en daar kon hij niet tegen. De plaats van handeling was bij een bijzonder mooie boom in het Essenburgpark. Het vond plaats maandag rond half elf. Samen met Big D. was ik naar deze plek gelopen om een bijzonder plekje uit te kiezen voor Benny, mijn grasparkiet, die ik in een mooie doos in mijn hand hield. We zagen al gauw een plek bij de boom die er wel goed uitzag en waar het mogelijk leek om een vogelgrafje te graven. De grond werd bevolkt door woekerplanten, dus die hebben we eerst een beetje omgelegd. Daarna begonnen we met graven. Dat viel dus helemaal niet mee. Sterker nog, het viel vies tegen. Met mondjesmaat tegelijk konden we wat zand en grond van de plek verwijderen, waarbij we steeds op flinke wortels stoten. Met onze schepjes gingen we de wortels te lijf, waarbij ik dus mijn schepje beschadigde. Ik schaamde me hiervoor, maar het leek Big D. niet te deren. Hierdoor gingen mijn tranen, die toch al rijkelijk vloeiden, nog harder lopen. Wat een bijzondere situatie. Hier stonden we dan, gebogen ruggen, woest inhakkend op de grond, Benny in een doosje links van mij. De grond was zeiknat van de aanhoudende regens van de afgelopen dagen. We hadden het geluk dat het nu eventjes droog was. Na een hoop puffen, zweten en gezamenlijke inspanning was de kuil groot genoeg om als graf te dienen voor Benny. Ik opende de doos en haalde er zijn favoriete speeltje uit, wat ik als eerste in de kuil deponeerde. Daarna pakte ik Benny op met de zakdoek waar hij op lag. Ik rolde hem teder in de zakdoek, terwijl mijn tranen niet meer te houden waren. Daarna legde ik Benny heel voorzichtig in de kuil. Samen met Big D. begon ik het graf weer vol te scheppen met grond, waarbij de boomwortels opnieuw zeer weerbarstig bleken. Met nog wat duwen op het zand lag Benny in zijn laatste rustplaats. Ik heb een foto gemaakt van de plek. Met nog een laatste blik achter ons liepen we hand in hand naar huis, Benny achterlatend op zijn nieuwe plek.