Wat is mijn geheim? Ik heb geen geheime recepten of geheime talenten. Dat ik weet.
Misschien hou ik dat onbewust voor mezelf geheim, wie zal het zeggen. Wat een raar woord is geheim eigenlijk. Ik moest denken aan ‘geheimwee’, een zelfverzonnen woord. Ik heb best wel vaak geheimwee gehad en nu soms nog. Dat vertel ik dus aan niemand. Ik schaam me er een beetje voor. Een volwassen vrouw met geheimwee, dat hoort niet. Of het hoort of niet daargelaten, ik heb het en ik hou het geheim. Kortom, het is geheimelijk. Het hoort niet, maar ik ben het wel. Toen ik heel jong was hield ik heel veel gevoelens geheim. Ik vertelde bijna niemand hoe ik me voelde. Ik was wel een gemakkelijke huiler, dus zo geheim was dat niet. Maar tegen iemand zeggen dat ik boos was, dat ik geheimwee had, dat ik iets niet snapte of dat ik bang was? Het kwam niet over mijn lippen. In die tijd was ik niet de enige die weinig over gevoelens praatte. Het was in die tijd normaal om je gevoelens te verbergen. Het was niet bespreekbaar. Door de Maatschappelijk Werk opleiding en ook door de vele therapieën die ik heb gevolgd ben ik gaan leren om mijn gevoelens te uiten. Ik begon steeds minder geheim te houden. Zo klinkt het alsof ik heel open was over mijn gevoelens. Dat klopt wel betreft praten over verdriet en angst. Maar boosheidsgevoelens worden toch nog vaak door mij in een waas van geheimzinnigheid gehouden. Boosheid is mijn kryptoniet. Hoe lekker was het om de bitch uit te hangen tegen een therapeute die er volgens mij niets van bakte. Ik herkende mezelf niet, zo uitgesproken en open kon ik mijn gevoelens verwoorden. Ik toonde mijn emoties, zonder terughoudendheid. Ik hield het toen echt niet geheim. Wellicht kan ik me daar de komende tijd wat meer op gaan richten. Mezelf meer uitspreken en laten zien. Geheimhouding hoort in het verleden thuis. Geen geheimen meer. Zelfs het geheim van de smid mag je in de openbaarheid gooien.
Reactie plaatsen
Reacties