Iets wat te droog was.

Mijn humor. Die is soms gortdroog.

Zoals gisteren toen mijn zus een vergrootglas kreeg met een koortje om hem aan je nek te hangen zei ze ik heel droog; “Dan heb je een borstvergroting.” Lachen natuurlijk. Zo kan ik wel meer voorbeelden geven. Of eigenlijk niet, want ik kan me geen voorbeelden meer te herinneren. Ik vergeet de gemaakte grapjes heel snel. Dat komt omdat ik ter plekke reageer op een woord, zin of situatie. Ik maak het grapje, er wordt gelachen en vervolgens verdwijnt de grap langzaam uit mijn geheugen. De grap met de borstvergroting wist ik nog, omdat ik hem gisteren gemaakt heb. Met andere woorden, ik weet dat ik heel veel droge grappen heb gemaakt, maar ik zou er nu geen één meer weten te reproduceren. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de laatste 7 á 8 jaar behoorlijk droog stond betreft mijn humor. Het was de Sahara. Ik kon zelfs geen droge mop ophoesten, mijn keel was opgedroogd, mijn hoofd stond er niet naar. Ik was droog achter de oren. Oké, die laatste was wel een hele goedkope woordgrap, maar wat moet je als je nog maar halverwege de bladzijde bent en je bron van creativiteit, je onderwerp, is volledig opgedroogd. Dan moet ik maar een ander pad inslaan en gaan schrijven over iets anders wat te droog was. Bijvoorbeeld over mijn zelfvertrouwen. Ook dat was de laatste jaren volledig opgedroogd. Het voelt als schuurpapier, zo droog. Het deed zeer aan de ogen als ik er naar keek. Wat waren dat toch hele moeilijke jaren. Hoe ben ik die misselijkmakende, overweldigende, moeilijke tijd toch doorgekomen? Hoe heb ik dat overleefd? Hoe ben ik eruit gekomen? Met een wil tot verbetering van mijn situatie, van mijn schaapjes op het droge krijgen om weer te kunnen droogkloten. Mijn vaartuig lag jaren in het droogdok voor een volledige renovatie. Inmiddels zijn we begonnen met de boot in de grondverf te zetten. Zodra de verf droog is komt er een mooie lak op.