Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen nauwe band heb met mijn wimpers.
Ze zitten aan mijn oogleden vast, zijn kaarsrecht, weinig opvallend of bijzonder. Tijdens mijn staptijd kon ik het af en toe over mijn hart verkrijgen om ze met zo'n raar stokje met borstels eraan zwart te maken. Ik weet niet eens meer hoe dit martelwerktuig heet, wat iets zegt over hoe vaak ik het gebruikt heb en hoe lang het geleden is dat dit in mijn handen heb gehad. De laatste keer heeft mijn jongste zus het gebruikt om mijn wimpers te verzorgen voor de verschillende fotoshoots waarvoor ik model heb gestaan. Uit dit verhaal mag blijken dat ik dus weinig nadenk over mijn wimpers. Wat eigenlijk schandelijk is, omdat ze zo'n belangrijke functie hebben voor de gezondheid van mijn ogen. Ze voorkomen dat er vuiltjes in mijn ogen komen en helpen mijn kijkers schoon te houden Dat is een zeer nobele taak, want ik wil wel blijven zien. Mijn zicht is een heel belangrijke mogelijkheid voor mij. Met mijn ogen kan ik zoveel mooie dingen aanschouwden. Mensen, dieren, natuur, kunstwerken. Ik ga er elke dag op uit om iets moois op de foto te zetten voor mijn Instagram account. Even terzijde, terwijl ik zit te schrijven veegde ik in mijn ogen. Een paar wimpers kwamen niet goed terug op hun plek waardoor ik even wazig zag. Het was alsof mijn wimpers even om aandacht vroegen en lieten zien welke belangrijke rol ze in mijn leven spelen. Dankjewel lieve wimpers voor deze reminder. Ik hoop dat er ooit iemand een lofzang voor jullie schrijft om de glorieuze daden te bezingen die jullie elke dag voor mensen verrichten, zonder de erkenning die bijvoorbeeld ogen, oren of benen krijgen. Het is een ondankbare wereld waarin jullie leven. Zelfs de naam heeft iets belachelijks. Wimpers, wimpers, wimpers. Driewerf hoera voor mijn harige vriendjes aan het eind van mijn oogleden. Jullie mogen er zijn.
Reactie plaatsen
Reacties