Het verhaal van je rug.

Ik zie je niet, ik ken je niet, ik voel je wel.

Je zit aan de achterkant van mijn lichaam, uit mijn blikveld. Ik kan me alleen aan je spiegelen. Andere mensen kunnen je wel zien, maar ik niet. Ik voel je wel. Al mijn hele leven. Nu is het een beetje mijn eigen schuld dat ik je vaak zeer nadrukkelijk voel. Ik heb je in mijn jeugd en mijn eerste beroep behoorlijk overbelast. Ik had geen genade voor je. Je moest paraat staan en alles dragen wat er te dragen viel. Iets optillen deed ik niet vanuit mijn benen, maar vanuit mijn rug. Ik wist niet beter. En het waren echt geen lichte voorwerpen die ik je liet tillen. In de constructie werk je met staal en met zware machines. Alles vormt een belasting voor je rug. Platen die op de grond liggen op maat slijpen, vanuit de rug, linkerhand voor, rechterhand achter, zo ontstaat een scheve rug. De hele dag voorovergebogen staan om te lassen. Wederom een belasting voor de rug. ’s Avonds in bed kon ik nooit direct op mijn rug gaan liggen, dat was te pijnlijk. Dus ik begon op mijn zij, in de foetushouding, en strekte mij langzaam helemaal uit. Net zolang tot ik volledig uitgestrekt op mijn zij lag. Dan kon ik mij voorzichtig omdraaien en op mijn rug gaan liggen. Mijn hele leven ben ik er alert op dat ik mijn rug niet onnodig belast. Lang staan bekomt mijn rug niet goed. Zelfs op een slechte stoel zitten geeft al klachten. Dit betekent dat ik altijd moet blijven opletten. Zolang ik goed voor mijn rug zorg blijft het goed gaan. Tegenwoordig zorg ik heel goed voor mijn rug en houden we regelmatig ruggenspraak.