Een meningsverschil.

“Nee, dat klopt niet. Zo heb ik het helemaal niet gezegd.

Je hebt niet goed geluisterd en nu probeer je me voor de gek te zetten voor mijn hele familie.” Carla was heel erg geëmotioneerd en dat was duidelijk aan haar te zien. De boosheid droop van haar gezicht en haar handen waren tot vuisten gebald. Haar nek en gezicht begonnen langzaam steeds roder te worden. Bob keek haar heel onverschillig aan. Hij zuchtte. Dit was niet de eerste keer dat hij zo'n situatie met Carla meemaakte Hij wist dat hij voor haar als een rode lap op een stier fungeerde. Wat hij ook deed, wat hij ook zei, bij haar was het nooit goed. Wat had hij nu weer niet goed gedaan volgens haar? Hij wist het niet ook. Dat gebeurde wel vaker. Meestal liep hij in zo'n situatie weg, haar achterlaten met haar donderwolken. Dan gooide ze er nog een paar scheldwoorden uit in de richting van zijn rug. Als zij elkaar dan later tegenkwamen wierp ze een ijskoude blik in zijn richting met als doel hem ter plekke te laten bevriezen. Daarna ontdooide ze langzaam weer en behandel hem verder als een onbelangrijk en onwaardig tot het ontvangen van enige positieve benadering. Een andere manier om dit te omschrijven is dat ze bot tegen hem deed. Deze routine tussen hen was zo ingesleten door de vele keren dat ze deze dans gedaan hadden. Jarenlang, elke keer weer hetzelfde patroon. Bob was al bezig om zich om te draaien om naar de deur te lopen toen hij stopte en zich naar Carla richtte. Carla schrok. Dit had ze niet verwacht. bob voelde zich licht in zijn hoofd worden. Ook hij had niet verwacht dat hij dit zou doen. Hij haalde een keertje rustig adem en met een lijzige stem zei hij: “Carla, als ik iets verkeerd heb begrepen dan spijt me dat. Het is niet mijn bedoeling om je voor gek te zetten bij jouw familie.” Carla’s boosheid zakte ter plekke. De rode kleur verdween van haar gezicht en nek. “Bedankt Bob,” zei ze, waarna ze tevreden wegliep. Bob bleef verbijsterend achter.