Een gesprek met je huisarts.

Eigenlijk wilde ik niet terugdenken aan het gesprek op 9 april 2013 met mijn huisarts.

Om geheel eerlijk te zijn, het was niet mijn eigen huisarts maar een arts die ik niet kende. Ik was de dag hiervoor, op 8 april (mijn verjaardag), gebeld met het verzoek om een afspraak te maken. De resultaten van de onderzoeken waren binnengekomen en zij wilde deze met mij delen. Ik had geen vermoeden wat me te wachten stond toen ik uit de wachtkamer opgeroepen werd en de spreekkamer binnen ging. De plaatsvervangend huisarts stelde zich voor en vertelde dat ze uitslag had van het onderzoek. “U heeft een kwaadaardige tumor in de alvleesklier en uitzaaiingen in de lever.” Aan haar stem en blik kon ik aflezen dat dit heel slecht nieuws was. Tenslotte had ik zelf ook heel wat slecht-nieuwsgesprekken gevoerd in mijn tijd als Maatschappelijk Werker. Maar nog nooit zo heftig als deze. Ik had geleerd dat je het slechte nieuws zo snel mogelijk moet geven en dat werd in mijn geval goed gedaan door de arts. Na het mededelen van de uitslag nam ze even pauze om mij de kans te geven het binnen te laten komen. Ik dissocieerde automatisch en onmiddellijk. Ver op afstand en nauwelijks hoorbaar voor mij begon ze te vertellen over wat er zou gaan gebeuren. Ze zij niets over kansen, behandelingen of iets dergelijks. Enkel dat ze na het gesprek een afspraak zou maken bij het Erasmus Ziekenhuis en dat ik dan heel snel bij hen terecht zou kunnen voor een intake en voor onderzoeken. Daarna vroeg ze of ik nog vragen had. Tenminste, dat lijkt mij logisch dat ze dat gevraagd heeft. Zeker weten doe ik het niet meer, want het kwam allemaal niet meer zo bij mij binnen. Hoe het gesprek werd beëindigd? Ook dat weet ik niet meer, maar ik kan me voorstellen dat ze mij een hand heeft gegeven en mij sterkte heeft gewenst. Ik vraag me af hoe het voor haar is geweest om mij die boodschap te geven. Dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten, als je iemand moet vertellen dat hij niet lang meer te leven heeft. Gelukkig was het een verkeerde diagnose en zit ik hier nog om het verder te vertellen. Ik leef nog.