Als ik in de spiegel kijk.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.

Vroeger wilde ik mijzelf nooit bekijken in de spiegel, zeker niet als er iemand bij was of naast me stond. Ik voelde mezelf onaantrekkelijk en te zwaar. Dat is nu wel anders. Als ik nu in de spiegel kijk voel ik een tedere liefde voor de persoon die naar mij terugkijkt. Ik zie de vele rimpels, zoals die streepjes boven mijn lippen en de lijnen boven mijn wenkbrauwen. Ik zie mijn velletje over mijn ogen bollen. Ik heb al een ooglidcorrectie ondergaan, zo'n 22 jaar geleden, maar inmiddels is het weer nodig. Ik zie de lappen vel hangen onder mijn kin en in mijn nek. Voordat ik afgevallen ben stond dat daar wat strakker, omdat er meer vet aanwezig was op die plek. Ik zie al die rimpels en minder aantrekkelijke plekken en het doet me weinig. Er is een sterke acceptatie dat ik er zo uitzie. Dat ik er niet meer uitzie als een twintigjarige. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit een gevoel van schoonheid heb gehad. Dat ik het van mijn knappe uiterlijk moet hebben. Dat maakt het nu een stuk makkelijker. Dat is een verschil met vrouwen die altijd geprezen zijn omdat ze er zo goed uitzien. Ik vermoed dat zij er meer moeite mee zullen hebben dat ze ouder worden. Wat mij nu te binnen schiet is dat ik best content ben met wat ik in de spiegel zie, zeker als je kijkt naar mijn lijf. Hoewel ik overal een beetje teveel vel heb, heb ik nu een slank lichaam dat er goed uitziet in een jurk. Ik vind het nu niet meer erg om in de spiegel te kijken. Sterker nog, ik merk dat ik het regelmatig doel. Lekker genieten van mijn ranke lichaam. Ik doe er tenslotte het nodige voor om zo slank te blijven, dus mag ik er zeker van genieten. Ik ben weer aan het sporten geslagen. Lekker met gewichten stoeien. Ik train vooral mijn armen en torso. Ik geloof dat ik het al begin te zien in de spiegel en ik vind het er heel stoer uitzien.