Gebakken lucht.

Metaforen. Wat een heerlijke toepassing van de taal.

Ik ben er dol op en gebruik ze heel vaak. Het maakt sommige dingen die mensen (emotioneel) ervaren in één klap veel duidelijker. Maar in feite is het gebakken lucht. Wat zelf ook een metafoor is. Gebakken lucht heeft een negatieve connotatie. Het refereert vaak aan mensen die een hoop poeha en air hebben. Ze hebben weinig inhoud te melden. Echter, wat ik ook een heel mooi woord vind, er hoeft niks mis te zijn met gebakken lucht. Al 74 dagen op rij schrijf ik zin na zin van gebakken lucht. Ik probeer het zo gezellig en humorvol te maken, in de hoop dat ik een geweldig guitig (weer zo'n geweldig woord) verhaal te berber breng. Goed genoeg om door een uitgever opgemerkt te worden en het in boekvorm uit te laten brengen. Dream on sister. Zelfs deze droom zal wel gebakken lucht blijken te zijn en ook dat is geen probleem. Elke dag, een heel jaar lang, ga ik er voor zitten om de gebakken lucht van die dag op basis van de schrijfingang op papier te zetten. Ik start met de ingang en laat mijn gedachten en mijn pen rijkelijk vloeien. Er zullen dagen zijn dat de gebakken lucht stinkt. Ondanks dat ik mijn stinkende best heb gedaan is het een hoop bagger, het papier niet waard waarop het geschreven is. Andere dagen komen er wat vleugjes lekkere lucht langs drijven. Een perfecte zin hier, een grappig einde daar, verlaten mijn hersenen en vallen op het papier uiteen in een explosie van geparfumeerde briljantheid. Zoals deze zin bijvoorbeeld. Ik weet niet waar ik dat vandaan haalde. Uit de lucht misschien? Als het zo werkt dan wil ik het nog wel eens proberen met een ademhaling of twee. Gewoon ademen en doorschrijven. Het doet er niet toe of het goed is. Het doet er alleen toe of ik zelf blij ben met mijn door mij geschapen gebakken lucht.