Ongewenst haar.

“Stop mevrouw”: zei de politieagente tegen haar.

“U hoort hier niet en u heeft niet het recht om hier te gaan nestelen.” De aangesproken mevrouw keek verbaasd naar de jonge agente. Het was duidelijk dat ze nieuw was in dit vak, dat ze nul ervaring had in situaties zoals deze en dat ze via het boekje opereerde. Haar oudere collega kwam erbij staan. Hij maande haar om niet verder te gaan op het ingeslagen pad. Hij had duidelijk wat meer dienstjaren achter de rug en een dikkere buik boven zijn broekband, het resultaat van te veel donuts en te veel kleinere vergrijpen laten gaan. Hij herinnerde zich dat hij, een paar decennia geleden, ook zo’n enthousiast broekie was geweest. Ook hij was door een oudere partner terechtgewezen voor het te ijverig zijn met het uitschrijven van bekeuringen. “Nee”: zei zijn jonge collega, waarmee zij zijn herinnering aan betere tijden verstoorde. “Dit is duidelijk een overtreding en als we deze laten gaan dan is het einde zoek. Voordat je het weet wordt dit hele gebied bevolkt door ongewenste figuren zoals zij.” Ze wees naar het ongewenste subject met walging in haar stem en gebaren. “Ik ken deze types. Ze trekken zich nergens wat van aan, gaan en staan waar ze willen, zonder zich te houden aan fatsoensnormen, plichten en regels. Als we daar niets aan doen wordt het totale anarchie.” De oudere agent zuchtte, duidelijk in de wiek geschoten door de felle uitval van zijn collega. “Wat stel je voor dat we nu gaan doen?” “Direct onschadelijk maken. En daarna checken of er nog meer van die lui in de buurt zijn. Meestal zijn ze met een groepje, dus als je er één ziet is de rest niet ver weg.” De agent keek een beetje schaapachtig en voelde zich betrapt dat hij niet op de hoogte was van dit blijkbaar zeer bekende feit. “Oké, jij je zin”, zei hij. “Pak jij de pincet uit de gereedschapskist en trek jij die haar er maar uit. Ik kijk wel toe.”