Het domino-effect.

Wat is het domino-effect?

Ik zou het woord kunnen Googelen en dan de definitie opschrijven, maar dat ga ik vandaag niet doen. Ik ga iets schrijven over wat ik denk dat het domino-effect is en hoe dit meerdere keren in mijn leven is voorgekomen. Dan doel ik met name op de liefdesrelaties die ik heb gehad en die door mij beëindigd zijn. Ik zie het domino-effect als volgt; elke kleine irritatie, elk dingetje wat ik niet fijn vind en elke opmerking die niet liefdevol was deed op zich niets. Op dat moment van irritatie gebeurde er niets dramatisch. Ik werd een beetje chagrijnig, voelde wat emoties, stopte deze weg en/of rationaliseerde het en ging weer verder met mijn leven. Echter, langzamerhand stapelde de kleine dingen zich op tot een grotere berg. Ik probeerde dan heel lang vast te blijven houden aan de relatie en rationaliseerde dat het een lieve lust was, want de relatie beëindigen voelde zo zwaar, onnodig en onterecht. Toch kwam er een moment waarop het ging kantelen. Eerst hele kleine en snelle gedachten aan hoe het zou zijn om alleen verder te gaan, gevolgd door een onmiddellijk en krachtig NEE. Nee, ik wil er niet mee stoppen. Ik moet er niet aan denken. In de loop van de tijd kwamen deze gedachten steeds vaker en sneller in mijn hoofd op en de stem die nee zei werd minder krachtig. Langzaam, heel langzaam kwam het zwaartepunt anders te liggen. Van nee tegen het stoppen naar nee tegen het voortduren van het samenzijn. Maar tot dan toe zijn het nog steeds gedachten die met elkaar in gevecht zijn. De tijd en de relatie gaan door. En dan opeens….. dan gaat er een steen om in mijn hoofd, één dominosteen valt. Een duidelijk nee. Ik wil niet meer. Ik stop ermee. Op dat punt is er geen weg meer terug. Het is voorbij. De stenen zijn allemaal omgevallen. Ze zijn neergehaald door die ene eerste steen die een einde maakte aan mijn relatie. Het domino-effect heeft toegeslagen. Ik was weer alleen. Maar niet met een hart van (domino)steen.