Jannie twijfelde. Wat moest ze nu doen?
Haar werkgever condoleerde haar met het overlijden van haar moeder en keek heel zorgelijk en medelevend naar haar. Je kent het wel, zo’n blik die mensen reserveren voor momenten zoals dit. Iemand in je omgeving is ziek of is overleden en gebruikt je die gezichtsuitdrukking waarvan je hoopt dat hij overbrengt dat je met iemand meeleeft. Het punt is alleen dat Jannie blij is dat haar moeder overleden is. Het is een opluchting voor haar. Geen middernachtelijke telefoontjes meer van haar moeder. Geen smeekbedes of Jannie toch a.u.b. langs wil komen. Geen scheldpartijen als Jannie weigerde te komen. Geen beschuldiging meer aan haar adres dat zij een slechte dochter is die alleen aan zichzelf denkt. Haar hele leven hoort Jannie al dat ze een zelfzuchtig, waardeloos, egoïstisch stuk vreten is die nooit iets goeds heeft gedaan. Haar moeder maakte er een topsport van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en het leven van anderen zuur te maken. Ze was een drama queen van de bovenste plank, die het niet kon velen als een ander aandacht kreeg. Een jaloerse vrouw die nooit iets goeds gedaan heeft voor Jannie. Dus de meelevende blik van haar werkgever was volledig misplaatst, maar dat kon hij niet weten. Jannie hield haar levensperikelen altijd voor zichzelf. Ze realiseerde zich dat het niet zo vaak voorkomt dat een zoon of dochter blij is met de dood van de moeder. Dus stamelde ze een ‘dankjewel voor het medeleven’, niet wetend of ze nou eerlijk moest zeggen dat het leven voor haar opeens een stuk vrolijker en makkelijker was geworden of dat ze zou meegaan in het spel van verdrietig zijn. Ze besloot het laatste te doen, werkte de formaliteiten af en liep quasi-droevig naar buiten. Ze liep de straat op en ging naar het park, waar ze met een brede lach op haar gezicht diep vanuit haar hart de kreet liet ontsnappen; "Yes, ze is dood en ik ben vrij."
Reactie plaatsen
Reacties