Een drempel.

Daar staat hij dan, solide, torenhoog en een flink obstakel op weg naar mijn doel. Een drempel.

Het staat op mijn pad. Ik kan er met geen mogelijkheid langs. Ik word gedwongen om er overheen te gaan. Ik kijk er met ontzag en angst naar, maar ook met een mengeling van vastberadenheid en moed. Dit is niet mijn eerste drempel. Dat heb je als je wat ouder bent, dan heb je de nodige drempel-passeer-ervaring opgedaan. Dat mag dan zo zijn, maar elke keer dat ik zo’n obstakel tegenkom op mijn pad heb ik toch steeds weer dezelfde gevoelens. Het begint met een potverdriedubbeltjes, frustraties en een onverwachtheid en onvoorbereidheid op deze drempel. Ik zou, na zoveel jaar, toch beter moeten weten. Na de eerste vlaag van frustratie volgt er een gevoel van; “Nee hé, niet weer. Ik heb er al zoveel op mijn weg gehad, kan het deze keer niet zonder obstakels?” Ook deze uiting van emoties zet geen zooien aan de dijk en drempel aan de kant. Mijn geest probeert het nog met het ‘ik negeer het gewoon trucje’, maar ook dat werkt niet en heeft ook nooit gewerkt. Na deze stadia van onmacht en ontkenning komt het moment van acceptatie. Dat is het teken voor mijn creatieve team om in actie te komen. Zij bekijken de sta-in-de-weg van alle kanten en spuien ideeën en plannen dat het een lieve lust is. Met een creatieve oplossing in de hand begint de reparatieploeg met het verwijderen van de drempel om de weg vrij te maken, zodat ik weer onbelemmerd verder kan.